Days are passing by.

13 april, afgelegen van het centrum van Namitete, Consol Home for Orphans, 21.47

Om te beginnen zal ik even uitleggen wat het Consol home inhoudt. Het is een onderdeel van NOVOC Malawi, en dit weer een onderdeel wat dance4life en stop aids now steunen. In tegenstelling tot wat wij dachten is het geen weeshuis maar een dagopvang. Kinderen en jongeren van 0-20 komen hier in de ochtend en blijven tot het eind van de middag en krijgen onderwijs, eten  en aandacht, er zijn er ook die alleen in de middag komen na hun school  Maar ook word er aandacht aan zingen en dansen besteed. Dus dat is waar ik ben in het kort. 
Ten tweede de uitleg waarom ik dit nu pas plaats, hier is geen internet, vandaar!

Vanmorgen vertrokken we uit Lilongwe naar Namitete. Onderweg uiteraard weer veel te zien, alle mensen lopen en doen op hun manier hun ding, mensen zitten bij kraampjes voornamelijk pompoenen te verkopen, fietsbanden en fruit. Maar ook mensen die even uitrusten of juist onderweg zijn naar de markt met enorme zakken op hun hoofd of achterop de fiets. 
Eenmaal hier aangekomen worden we gelijk ontvangen door aanstormende kinderen, het doet gelijk wat met je. Je wilt namelijk helemaal niet speciaal zijn, op deze momenten dat je zo de aandacht trekt zou ik het liefst ook gewoon net als hun willen zijn. Maar gelukkig verzwakte dit gevoel na een tijdje een beetje. We werden door de directeur hier ontvangen en rondgeleid. Er zijn hier klaslokaaltjes, een keuken en plaats waar de grootmoeders hun dingen doen, zoals pottenbakken, eten bereiden en schoonmaken.  Maar er wordt vooral veel buiten gedaan, zoals het dansen en zingen en spelen. 
Na de rondleiding zijn we met de kinderen gaan dansen, spelen en zingen. Nederlandse dingen als Jan Huygen en Eline en ik hebben ze zelfs vader Jacob geleerd, het voelde zo fijn om de kinderen te laten lachen, met gewoon een beetje gek doen kom je al zo ver!
Maar ook met de oudere kinderen hebben we geprobeerd een beetje te communiceren, sommige praten geen Engels, andere gebrekkig en andere weer goed. 
Maar natuurlijk moest er ook gewerkt worden, wat ik absoluut niet erg vond overigens, samen met een van de grootmoeders heb ik de afwas gedaan, nou en voor zo'n 100 kinderen is dat best wat. Maar ik voelde me hierna gelijk een stuk beter. Ook de kinderen zagen het, en zagen dus dat we hier niet een beetje waren om te kijken maar ook om te helpen. Dat gaf een goed gevoel, nuttig zijn op de plekken waar ze je goed gebruiken kunnen. 
Een meisje is me zo bijgebleven, haar naam was Dia ze was 15 jaar oud en echt een prachtig meisje. Heel de dag is ze niet van me afgeweken, ze zit aan mn armen te wrijven heel de tijd, kijken naar m'n haar en veel aanraken. Zelfs toen de oudere meiden bij me kwamen bleef ze lekker bij me, ookal probeerde zij hun weg te halen.  
Van de oudere meiden heb ik dan leren dansen op hun manier, en uiteindelijk geslaagd! Ze zeiden; Ookal ben je wit, met een beetje hulp kan je afrikaans dansen! ik voelde me nu gewoon eigenlijk one of them, wat natuurlijk bijna niet kan, maar ik voelde me op m'n gemak. Bij m'n nieuwe dansmaatjes! 
Al met al een indrukwekkende dag, en nu lig ik in m'n bedje. Nouja, matje op de grond met klamboe na te denken. Zijn de kinderen die hier vandaag waren nou ook echt gelukkig, waar gaan ze heen als het dagprogramma afgelopen is en waar wonen ze of bij wie? Veel hebben namelijk geen ouders meer. Het dwaast door m'n hoofd..
Wat ook echt nog even gezegd moet worden is over de Malawiese gastvrijheid. En dan heb ik het over bedden voor ons maken, eten net nog (als verassing) brengen en nog veel meer. 
Ik heb weer veel om over na te denken en ga dat nu doen tijdens het slapen. 
En nu maar hopen dat de enorme spin die vanmiddag op z'n plaats zat niet naast m'n bed loopt, en de hyena's lekker buiten blijven!

14 april, zelfde plek als gister, 22.30

Om m'n blogje vandaag maar even te beginnen met dit; Net toen ik buiten liep, met mama te bellen, zie ik iets voor me staan. Twee lichtgevende oogjes, mager en ten hoogte van een hond. En ken je dan die films? Dan denk je dat het een hyena is. Dus dat was eventjes spannend.. Maar uiteindelijk toch een hond!

Vanmorgen werden we lekker uitgerust wakker, ookal had ik eigenlijk best slecht geslapen, het waren meer uurtjes dan de afgelopen dagen. 
We hebben daarna het hek hier geverfd en de speeltuin schoongemaakt, wat een heerlijk gevoel toch om hier gewoon bezig te zijn! Ook de kinderen raken gewend aan ons, dat is fijn want dat maakt het werk een stuk fijner. 
Ik probeerde daarna even met de meiden van mijn leeftijd te praten, maar ze vinden het hier nog steeds zo moeilijk om over HIV of AIDS te praten. Maar toch was het gezellig, even gewoontes uitwisselen. 
Hierna zijn we doorgegaan naar het echte platteland, waar het leven toch weer anders was. Ook een onderdeel van NOVOC, de naam van het dorpje kan ik niet meer voor me halen. We werden weer warm ontvangen, ze waren aan het zingen en dansen, zo leuk om te merken dat mensen zo blij zijn je te zien. 
We kregen een rondleiding, ze zijn erg zelfvoorzienend. Varkens, kippen, landbouw, waterpompen en nog veel meer. We kregen een huisje te zien, 2 bij 3, waar 11 mensen sliepen. Onvoorstelbaar voor ons, maar mensen zijn blij met wat ze hebben. 
We hebben ook nog een verhaal van een grootmoeder aan mogen horen. Zij was haar dochter, schoonzoon, kleinkind verloren en moest nu voor haar 6 andere kleinkinderen zorgen, en ook nog is voorde kinderen in de community. Zoals ze zelf zei; Je wilt alle kinderen liefde geven, maar met zoveel blijft het bij opvoeden. 
Ik vind het op zo'n moment heel erg moeilijk me te focussen op 1 ding, je ziet zoveel om je heen dat je bijna niet meer naar een dingetje kijken of luisteren kan. 
We hebben nog geholpen met het eten bereiden, en zoals ik al eerder zei is het zo fijn om te helpen..

We zijn naar nog een project gegaan hierna, het project waar ze ooit begonnen zijn. Hier kregen Eline, Annelieke en ik dan te horen wat Girls Voice inhoudt. Het is een soort praatgroep voor meiden die zich eigenlijk als een familie opstellen. De meiden komen met eigen onderwerpen om te discussiëren. Maar om part of it te worden zijn er regels; altijd netjes gekleed, voor het donker thuis en geen vriendjes. We probeerden te praten met hen, maar door het niet spreken van dezelfde taal is dat onwijs moeilijk. 

Vanavond hebben we met z'n allen na mijn 'hyena' avontuur de dag afgesloten. En zoals elke dag is het nu weer tijd om te denken en weer rusten voor de volgende drukke dag. 

Dat waren de gister en eergisteren. Vandaag moet ik nog schrijven!

Zikomo voor et lezen!

(zikomo is bedankt in het Malawies)